The gift of polarisation

Maandagavond deed ik mee aan masterclass 1 van 3 van het Hellingerinstituut over systemisch werk in collective knowing. Dus de grotere velden waarin wij ons bewegen. Als mens ben je kind van je ouders, je familiesysteem. Heb je misschien je eigen gezinssysteem, het sociale systeem waar je in beweegt en relaties hebt, een systeem waarin je je brood verdient. Maar er zijn ook grotere, complexere systemen. Je land, continent, wereld, universum, ruimte en bv religie, spiritualiteit, maatschappelijke constructen als patriarchaat etc.

Daar ging de opstelling over: hoe kun je systemisch werken binnen big systems en hoe spreek je het collectieve veld aan. Het was geen verrassing dat polarisatie naar boven kwam als thema om mee te gaan oefenen. Deelnemers van over de hele wereld deden mee, en dit was de gemene deler. (An sich al iets om even bij stil te staan…)

Er kwamen representanten als Humanity, Emotions (boos, bang, verdrietig, leeg), organisational structures (politiek, patriarchaat, religie), The force of polarisation (een energie), en ook “the gift of polarisation”. Gaandeweg kwamen Moeder aarde, Confusion en Real Truth er nog in. Temidden van dit veld bewoog zich ook “the Individual that makes choices” die laatste dus tevens in (ver)binding met diens eigen familiesysteem.

Zóveel universele thema’s die zich in dit veld laten plotten. Cor Offcourse, maar ook racisme, klimaat, migratie, rijk-arm, tech-farm, global-local, seksisme. Pick ur poison.. Het ging dus ook niet over 1 thema. Het ging over de dynamieken rondom polarisatie.
Het mooie aan systemisch werk is dat er niet gezocht wordt naar een oplossing. Het veld geeft informatie, that “Just is”. Idealiter geeft het je dieper inzicht of nieuwe perspectieven die misschien tot actie aanzetten. Maar dat is niet het doel.

En zo beschouw ik al 1,5 jaar de Cor crisis. Door uit te zoomen. Inzichten te vergaren op wat er nu gebeurt. Collectief, in systemen, en op individuele schaal in mezelf en mijn relaties. Zoals Susan Smit zegt; het is niet nieuw wat er gebeurt. Maar het tijdframe waarin we leven wel. Ik volg al 1,5 jaar alle reguliere media, kijk zelfs alle kamerdebatten (beroepsdeformatie) en de meeste OMT briefings. EN ik volg de niet-mainstream media, de dissidenten, kanalen en sprekers.Dit alles in een poging om uit mijn eigen bubbel te blijven. Als zoiets al bestaat. Is dat makkelijk? Nee. Oncomfortabel? Ja. Leidt het tot geloofscrises? Totaal. Vanzelfsprekend. En toch houdt t me scherp, daagt het me uit op mijn eigen waarheid. Want als er voor mij íets belangrijk is, al long before Cor, is het dat ik door mijn eigen overlevingspatronen heen zak.

Terug naar polarisatie.. Het collectieve angstveld aan beide zijden van het spectrum… ik heb mijn eigen waarheid nodig om er overeind in te kunnen blijven. Want de verleidingstechnieken en marketingmachines in de dramadriehoek draaien overuren. We hebben als mensen graag een vijand om onszelf onschuldig te voelen. Om in dat geweld telkens weer mezelf te bevragen is een klus. Het beest telkens weer in de bek te kijken, dat is een klus.

There is no truth There is only perception. En ik wil dat mijn perceptie zo zuiver mogelijk is. Die eigen innerlijke grens heb ik in de afgelopen 10 jaar ontgonnen en zal ik tot op leven en dood bewaken. Dat is een enorme bevrijding. En dus ook een dikke confrontatie met de wereld. Op alle vlakken.

Weet je wat “The gift of polarisation” aan het einde als boodschap mee gaf?

“Ik laat je zien waar het midden is.
Waar de brug nodig is. Dat is wat ik kom brengen.”

Ik vertaal dit als… de vraag is niet aan je hoofd, de vraag is aan je onderbuik. Wat tref je daar aan? Welke polariteiten zitten er in jou? Want we slikken ze allemaal onbewust in, al van geboorte af aan.. polarisatie nodigt ons uit om innerlijk aan de bak te gaan en onszelf te bevragen. Op angsten, boos, verdriet, blij, onverschillig. Op onschuldig voelen en schuldig maken.

Want zodra jij voor je zuivere innerlijke waarheid gaat staan… berg je maar voor de schuld die daarmee gepaard gaat. In mijn geval; zodra ik uit mijn innerlijke angstveld stap.. heb ik het gevoel dat ik mijn moeder in de steek laat. Keihard. En daar moet ik dus ook keihard om huilen. Zo diep zitten die patronen. In elke vezel. Maar na die diepe tranen komt er ook een ongekende rust en vertrouwen.

Dus bevraag jezelf erop. Werk er aan en er door heen, wees mild met jezelf, breng jezelf in, juist als het spannend is, praat erover, vraag hulp, zoek inspiratie. Het is een oprechte uitnodiging van het leven en de tijd waar we in zijn. Op je eigen tijd. Zonder oordeel. We hoeven niet verder met wat we al deden of nog dieper in onze overlevingsmechanismen. De uitnodiging is om dit te ontstijgen. Te ont-wikkelen. Bang of boos of blij of onverschillig.

Zoals Susan zegt, of eigenlijk de heksen; “Word niet eenogig, Blijf twijfelen aan alles wat je denkt te weten.” Elk individu die die innerlijke helende keuze maakt, draagt bij aan heling in het collectieve veld. Een breder collectief midden waarin we allemaal mens zijn, kind van onze ouders, kind van het universum en moeder aarde. Laten we elkaar daar met compassie ontmoeten.