Hoe vaak heb ik dat niet verzucht als ik me weer in duizend bochten aan het wringen was om alles rond te krijgen thuis. Maar nog meer dan het praktische..
Besef ik mij nu dat het op de zijns-laag nog veel belangrijker is. Ik stel me zo voor dat de village allerlei verschillende soorten moeders en vaders heeft rondlopen bij wie je dan allemaal iets anders kunt leren. Verdomd handig om uit te zoeken wie je zelf bent.. wat je past. Want zelfs als er alle liefde van de wereld is in het gezin waar je opgroeit.. het is nooit precies passend bij wie jij bent.
Fact of life.
Is dus ook niet de bedoeling. En bij de heling van dat gemis hebben we dus andere volwassenen nodig om naar te kijken, om te kunnen worden wie we zijn. Het goede nieuws is; dat kan nog steeds, van je 18e tot aan je dood. Inhaal vaders en moeders. Mensen die je inspireren, van wie je kunt en mag leren wat jij bij ze te halen hebt. I love that. Het lastige is natuurlijk wel dat je net geluk moet hebben zo iemand irl te treffen in de village van nu. Zijn die er niet, zijn we overgeleverd aan de rolmodellen die ons voorgeschoteld worden door media. Op tv, in de krant, online, op je timeline.
Het probleem daarmee is dat het beeld nogal ehh eenzijdig is. Qua kleur, qua type, qua leeftijd. Het is de hyperfocus op de Maiden: jong, slank, energiek, aantrekkelijk. Elke levensfase daarna wordt verleid om met creme’s en botox toch vooral het “verval” tegen te gaan en zo lang mogelijk Maiden te blijven. Praktisch de hele Crone generatie (vrouwen in de levensfase na de overgang) ontbreekt in dit beeld. Het zal ermee te maken hebben dat ik bijna 40 word, en dat mijn eigen moeder al met 55 overleed. maar wtf. Waar zijn de 65+ inhaalmoeders? Bij wie kunnen we afkijken op welke manieren we juicy oud kunnen worden? Hoe we dan van betekenis kunnen zijn? Hoe dan?
Ik stuit bij die vraag uiteraard op een collectief seksistisch patroon uit het patriarchale systeem. Ik zie (want ik zoek) vrouwen die dit benoemen en aanvechten. Love them. Inspirerend en eigen zijn Kaouthar Darmoni, Susan Smit, Brene Brown, Esther Perel, Byron Katie, Adelheid Roosen. En mijn leermeesters bij Phoenix.. Conny ten Klooster, Wietske Jansen Schoonhoven, Joke Goudswaard.. Maar goed, we need more.
Ik wil ze ouder, en Ik wil ze in mn village. Ik wil ze kunnen aanraken of per ongeluk tegen kunnen komen op de boot naar Terschelling, in de Albert Heijn.
De Crones die ik spreek worstelen.. Wie ben ik nog, wat ben ik nog waard als 65+ er. Wie zit er nog op mij te wachten? Als ik ze dit hoor zeggen, ze hoor zoeken, de kwetsbaarheid die er in zit, dan raakt dat me zo.. en ik spreek ook uit.. we hebben je keihard nodig. De samenleving heeft jullie keihard nodig. En niet alleen achter de schermen, maar overal zichtbaar. Ik wil bij allemaal afkijken, bewonderen, verwonderen en zo weer meer over mezelf leren. Zoals in die village van vroeger.
Daar waren die Crone vrouwen de wijzen, die weet hadden van de cycli van het leven, van de doorgaande lijnen, van de seizoenen buiten en ín onszelf. De village wist dat dat ‘weten’ noodzakelijk was om te overleven. Pas veel later werden ze verbrand (vaak al ver voor ze de Crone leeftijd zouden bereiken) en nog veel later in een stoel bij de geraniums gezet.
Uitgedoofd, seksloos, afgeserveerd.
In systemisch (vrouwen)werk is de vrouwenlijn uitermate belangrijk. Het feit dat de eicel waaruit jij geboren bent al 5 generaties eerder in de baarmoeder van jouw betovergrootmoeder zat is simpelweg magisch. In een opstelling ervaren dat je als vrouw in een lijn van vele moeders die voor jou kwamen staat, is magisch. En zo, zo helend. Te beseffen dat dat geldt voor elke vrouw op aarde.. magisch. Het vrouwenveld is zo rijk. Er is een diepe verbondenheid voelbaar in een vrouwencirkel. Verschillen doen er ineens niet meer toe, die worden bron van inspiratie. Er is zoveel te leren in dit veld van diep-weten.
Je bent welkom tijdens een van onze workshops waarin we het vrouwenveld openen. Als Maiden, als Mother, als Crone. Check hier meer informatie
