“Het patriarchaat kan soms aanvoelen als een ijzige piemel in je nek”
Het is vrijdagmiddag en ik scroll gedachtenloos door m’n timeline. Ik knipper een paar keer met mn ogen. Het staat er echt. Ik moet nog een paar keer knipperen om te beseffen dat het echt van het account @kekmama komt. Het geluid van Patricia van Liempt is verfrissend! En nodig.
Gamechanger
Het was een reis, temidden van de moedermaffia om m’n eigen stem te vinden. Moedermaffia incluis de ingeslikte verwachtingen van MEZELF en de wereld om me heen. Waar we (ik en m’n vrienden m/v) tot op dat moment ‘overal’ hetzelfde over leken te denken als vrije kroegtijgers, verenigingszusters of dierbare studiegenoten en vriendinnen… Moeder worden was een gamechanger. Hoe doen we dit? Hoe onszelf en moeder te zijn?
Het ingeslikte sprookje
Moederschap kust een nieuw gebied wakker: waar ben ik in dit geheel? Hoe vrouw te zijn? Hoe mezelf te zijn? Hoe mens te zijn? En dan gaat het schuren.. blijken we niet zo hetzelfde te zijn als we dachten. Weten we niet eens meer precies wie we zelf zijn. Niet zo gek.. want wie leert ons dit? Het sprookje eindigt meestal bij huisje – boompje – kindje, en daarna stopt het verhaal en zijn we aan ons lot overgelaten.
Precies daar begint de zoektocht dus. Naar #hoedan en wie ben ik dan?
Moederschap zette mijn leven op z’n kop. Maximaal, want ik verloor m’n eigen moeder aan kanker toen m’n eerste kindje 3 maanden was. Wie was ik dan? Als moeder zonder moeder? Als vrouw die onafhankelijkheid met de paplepel ingegoten kreeg? Ik kon niks met roze wolken. En ik ben niet de enige. Bij lange na niet. Ik kon niks met Kekke mama’s. Ook niet met de stille oordelen van de schoolpleinmoeders als ik weer moest werken terwijl de klas versierd moest worden of ik me er met een rozijnendoosje vanaf maakte bij de traktatie.
12 jaar later ben ik een trotse mama van 3 kinderen. Trots op hen, trots op mij. Dankzij die mega shift van het moederschap ging ik op onderzoek. Naar hoe het werkt voor MIJ.
Radicaal jezelf zijn
Ik geloof dat dat de bedoeling is. Dat we uitvinden hoe het werkt voor onszelf. Dat die verantwoordelijkheid komt bij het vermogen om nieuw leven te brengen. Dat doen we in een lijn van, en op de schouders van, de vrouwen voor ons. Onderzoeken wie jij zelf bent. Wat je in die lijn van vrouwen te doen hebt. Ik geloof dat je daar je kinderen het grootste cadeau mee doet.
De kekke mama? De onschuldige moeder? De schuldige moeder? De “het is hier net een Bso met alle zoete inval” moeder, “mijn tijd komt nog wel”, “ik ga soms een dagje naar de sauna”, “ik neem mn kinderen gewoon mee naar Lowlands”, “natuurlijk zitten ze 5 dagen op de crèche”, “we hebben een fulltime nanny” moeder?
Het maakt geen bal uit hoe je het doet. Als je maar doet wat klopt voor jou. En dat het niet is omdat je denkt dat het zo hoort. Want hoe het hoort… dát is het patriarchaat in je broekje. Dat is een ijzige piemel in je nek. Daar wordt niemand beter van. Jij niet, je partner niet, je kinderen niet. Het is doodvermoeiend en een bodemloze put.
Tijd voor een nieuw broekje?
We hebben ons eigen pad te gaan. Dat is spannend, want het bevraagt de status-quo van de patriarchale neiging om één soort vrouw met bijbehorend gedrag te verheerlijken. Daarmee wordt de rest buitenspel gezet, en daar begint het oordelen, roddelen, afkeuren. Allemaal om je eigen overtuigingen te redden.
Mocht je nog steeds denken dat je kinderen er beter van worden als jij blijft proberen te voldoen aan het beeld van de ideale moeder, is het misschien tijd voor een nieuw broekje. En zullen we dan doen dat we elkaar gewoon radicaal respecteren? De loedermoeder en de kekke mama? Dat het allemaal klopt en oké is, dat we allemaal onderweg zijn? Wat heb jij daarin nog te doen?
